Rose cz. 7

Rose cz. 7

    Kiedy Aron otworzył drzwi ogarnął mnie zachwyt. Ogromny salon, świetnie dobrane meble w kuchni, no i schody- drewniane i połyskujące.

-Nieźle mieszkasz...-powiedziałam ziewając-przepraszam.

-Dzięki... Rozgość się, usiądź na kanapie, a ja zaraz zrobię coś do picia. Kawę czy herbatę?-zapytał chłopak.

-Może być kawa-odparłam zmierzając w stronę kanapy.

-Ok, to poczekaj chwilę.-oznajmił Aron.

      Usiadłam na wygodnym meblu, bardzo mi się chciało spać. Położyłam się, po czym zasnęłam.

~~Oczami Arona~~

Wszedłem do salonu i zobaczyłem śpiącą na kanapie Rose. Nawet jak śpi jest piękna-pomyślałem. Odłożyłem kubek na stole i ruszyłem po koc.  Przykryłem dziewczynę, kucnąłem obok niej i położyłem swoją rękę na jej policzku. Pocałowałem ją w czoło, następnie poszedłem na górę się trochę odświeżyć. Umyłem się i wróciłem na dół. Poczułem dotyk na ramieniu, odwróciłem się i zobaczyłem Rose. Uśmiechnęła się do mnie, a ja do niej.

~~Oczami Rose~~

  

               Patrzyłam mu głęboko w oczy. Nasze twarze zaczęły się zbliżać. Pocałował mnie, a ja odwzajemniłam ten pocałunek. Niezwykle namiętny i magiczny- mój pierwszy. Po chwili odsunęłam się od chłopaka. Usiadłam prosto, spoglądając na niego wypowiedziałam słowa.
-Kocham Cię-uśmiechnęłam się.
-Ja ciebie bardziej, czekałem aż nastąpi ten dzień, w którym wszystko sobie powiemy i nie będziemy ukrywać tego co  do siebie czujemy...-odpowiedział chłopak.
-Bardzo się cieszę, ale muszę już lecieć sąsiedzie-rzekłam bardzo szczęśliwa.
-Może cię odprowadzę?-śmiejąc się zapytał chłopak.
-Haha, każdy powód jest dobry, ale myślę, że nic mi się nie stanie jak przejdę przez furtkę, zrobię trzy kroki i będę  w domciu...-odparłam.
-Ok, już tęsknię-jęknął  Aron.

-Ja też!-powiedziałam, a następnie ubrałam się i wyszłam z domu Arona.

     Po chwili byłam w mieszkaniu, otworzyłam drzwi i zobaczyłam moich rodziców siedzących w kuchni,  pijących kawę. Ogarnęła mnie jeszcze większa radość, ale moje szczęście nie trwało długo...

-Hej, czemu nie powiedzieliście, że dziś przyjeżdżacie? Nie wierzę, że to mówię, ale nawet nie wiecie jak się cieszę, że w końcu przyjechaliście! Bardzo za wami tęskniłam, nie wiecie co się tu  wydarzyło, gdy was nie było.-opowiadałam.

-Wiemy Rose i chcielibyśmy z tobą porozmawiać-rzekł ponurym głosem tata-Ken.

-Coś się stało...?-odrzekłam zagryzając wargę.

-Chodzi o to, że musimy wyjechać. Gdy nas nie ma ciągle dzieję się coś złego. Byłaś o krok od śmierci. Po prostu robimy to ze względu na twoje bezpieczeństwo, zrozum.-powiedziała mama-Clara.

-Ale...-jęknęłam ze łzami w oczach.

-Kochanie, martwimy się o ciebie...-dodał tata.

      Jak najszybciej chciałam pobiec do swojego pokoju, lecz pomyślałam, że lepiej będzie jak się przewietrzę, gdyż moje królestwo było zniszczone. Spojrzałam na rodziców z wyrzutem. Potem otworzyłam drzwi i wybiegłam z mieszkania. Łzy ciekły mi strugami, spoglądałam na dom Arona i swój. Wiele myśli plątało mi się po głowie. Nie wiedziałam co ze sobą zrobić. W końcu wpadłam na pomysł, że pójdę w miejsce gdzie zawsze bawiłam się kiedy byłam mała. Gdy dotarłam zobaczyłam wielką polanę pełną kwiatów, a na jej środku postawiona była huśtawka, na której się bujałam, za czasów dzieciństwa. Ale się tu zmieniło-pomyślałam. Położyłam się na trawie i zastanawiałam się nad tymi wszystkimi wydarzeniami. O tym niezwykłym pocałunku, ale i o tej okropnie dołującej, przygnębiającej decyzji rodziców. Rozumiem, że się o mnie troszczą, lecz tu jest moje życie tu się wychowałam i będę żyła w Sydney, aż do śmierci. Nigdzie się nie wyprowadzam, trudno. Tu jest mój chłopak Aron i moi przyja... No właśnie czy Andy i Caroline w ogóle żyją? Zadzwonię do Andy’ego- trajkotałam sama do siebie, jak powiedziałam tak zrobiłam, lecz nie usłyszałam głosu w słuchawce. Spojrzałam w niebo, wymyślałam sobie różne konstelacje gwiazd i dalej rozmyślałam. W pewnej chwili wstałam i ruszyłam w stronę domu, na szczęście jest ciepło.

-Wróciłam!-krzyknęłam wchodząc do mieszkania.

-Ken! Już wróciła, dziecko gdzieś ty była?!-spytała mnie mama.

-Tu i ówdzie-odrzekłam.-przemyślałam tą całą sytuację, rozumiem was. Martwicie się, jak każdy rodzic o swoje dziecko, lecz nigdzie nie jadę zostaję tu- w Sydney i nie zmienię zdania choćby nie wiem co!-tłumaczyłam podniesionym głosem matce.

-Wiemy, że to jest dla ciebie trudne, ale tak będzie lepiej dla nas wszystkich-odparła mama.

-Mam tu przyjaciół, tu się wychowałam i nie ruszam się stąd nawet na krok.-powiedziałam.

-Uhh, Rose, córciu, to dla twojego dobra...-ciągnęła dalej mama.

-Powtarzasz się mamo, a poza tym gdyby to było dla mojego dobra to byś tak nie nalegała z tym wyjazdem,  już ci mówiłam, nie będę powtarzać.

-Porozmawiamy jutro, jak emocje opadną.

-Yhym...-prychnęłam,  po czym zdenerwowana pobiegłam na górę.

     Wzięłam gorącą kąpiel z bąbelkami. Zrobiłam sobie czekoladę, wzięłam kocyk i włączyłam jakiś film w moim laptopie. Nagle zadzwonił telefon- to Andy.

-Tak?-zapytałam odbierając.

-Dzwoniłaś-odpowiedział chłopak z jakąś twardością w głosie.

-To prawda, ale to nic ważnego...-odrzekłam.

-Będziesz jutro w szkole?-zapytał Andy.

-Raczej tak, a czemu pytasz?-odpowiedziałam pytaniem na pytanie.

-Musimy porozmawiać-oznajmił chłopak.

-Spoko... To do jutra.-objaśniłam.

-Ta, do zobaczenia.-orzekł And.

__________________________________

Ojej, macie siódmą część wena powróciła na tą jedną część, mam nadzieję, że mnie niedługo coś olśni i pomysł powróci ;3 Miłego tygodnia, jutro poniedziałek, nieee !