Rose Cz. 1

Rose, cz. 1

  Witajcie, nazywam się Rose Hilton. Mam szesnaście lat i mieszkam w Sydney. Chodzę do liceum. Jestem wysoką blondynką o zielonych oczach i smukłej figurze. Uwielbiam fotografować naturę. Gram w drużynie koszykarskiej. Mam dwójkę starszego rodzeństwa, siostrę Stacy i brata Jamesa. Moich rodziców często nie ma w domu, wyjeżdżają w delegacje, lub pracują do późna. Mam wspaniałą przyjaciółkę, której wszystko można powiedzieć, ma na imię Caroline. Brunetka o ślicznych niebieskich, jak toń oceanu oczach. Chłopak o imieniu Andy to mój przyjaciel, na którym można polegać i który cię nigdy nie zawiedzie. To szatyn o brązowych oczach.

***

  Obudził mnie budzik, zerknęłam na niego, widniały na nim jakieś rozmazane cyferki - 8:24. Dziś miałam do szkoły na ósmą. Zerwałam się z łóżka, wyjęłam z szafy miętowe szorty i szarą luźną bluzę. Pędem pobiegłam do łazienki odbyć poranną toaletę. Wrzuciłam do plecaka parę książek. Zeszłam na dół i zjadłam płatki na mleku. Założyłam trampki i wyszłam z domu.

    W końcu zdyszana dotarłam do szkoły. Pierwszą miałam matematykę.

-Rose, czemu znowu się spóźniłaś ?-powiedziała pani Harrcikle.

 -Przepraszam proszę pani, ktoś przestawił mi zegarek …-odpowiedziałam.

-Daruj sobie te wymówki, siadaj do ławki!-krzyknęła nauczycielka.

-Dobrze…-odrzekłam

Wszyscy zaczęli się na mnie gapić, a szczególnie Lucy. Zachowuje się jakby była pempkiem świata, zawsze musi być w centrum zainteresowania. Dlatego ma tylko jedną „przyjaciółkę’’- Scotell. Nienawidzi mnie, kiedyś wylałam na nią sok, od tamtej pory zawsze na mnie kruczo patrzy.Wreszcie zadzwonił dzwonek. Wszyscy wyszli na przerwę.

-Hej Caroline!-krzyknęłam i pomachałam przyjaciółce.

-Cześć ….-odpowiedziała.

-Co cię gryzie ?-spytałam z zaciekawieniem.

-Wszystko jest ok- ze smutkiem powiedziała Caroline.

-Taaa, chyba za dobrze cię znam żebym w to uwierzyła… Pamiętaj, mi możesz wszystko powiedzieć.-objaśniłam.

-Uhh no ok… Jutro są zawody w kosza no nie ?- zapytała.

-No tak, ale do rzeczy – odpowiedziałam zniecierpliwiona.

-Nie jadę-rzekła

-Jak to ?! Bez ciebie nie damy rady, dlaczego?- zawiedziona spytałam.

-Nie mogę i tyle!-burknęła przyjaciółka, po czym odeszła.

-Caroline czekaj!-krzyknęłam i zaczęłam biec, lecz dziewczyna zniknęła.

Oto i jest pierwsza część mojego opowiadania, mam nadzieję, że Wam się spodoba. Przyjmę każde rady i na pewno je wykorzystam. Pozdrawiam.