Zaczarowana księżycem Cz. 3

Zaczarowana Księżycem Cz. 3

                 Ubrałam się i wybiegłam przez podwórko i otworzyłam furtkę prowadzącą do przestrzeni za moim ogrodem. Ujrzałam postać w czerni. Te same oczy, wysoki, tak jak w wizji. To był on.

                 Podeszłam do niego powoli. Z jednej strony on mnie przerażał, ale z drugiej jakiś głos w głowie mówił mi, że on mi nic nie zrobi. Wręcz, że dobrze mi życzy.

- Więc, czego chciałeś? - zapytałam stojąc w odpowiedniej odległości.

- To co ci powiem może ci się wydać... Yyyy... Dziwne.. Ale może na początek przedstawię ci się. Jestem Cameron Custard - powiedział głębokim i spokojnym głosem.

- Jestem Cassey, Cassey Ducane.

- Ja to wiem. Wiem również, że masz 17 lat, chodzisz do West High School, tata zostawił cię jak miałaś cztery lata, mama wyjeżdża często na delegacje, a twój brat wyjechał do college. Nie pomyliłem się, prawda? - zapytał z uśmieszkiem i w tym momencie szczęka mi opadła, skąd on tyle o mnie wiedział?

- Skąd ty..?

- Mam swoje źródła tym bardziej, że musiałem zapoznać się z twoim życiorysem by móc cię ochronić. Jestem twoim ochroniarzem. Jesteś wybraną, która musi odnaleźć święte kamienie, które odbudują nasz świat.

- O czym ty w ogóle mówisz? Jaka wybrana? Przecież z naszym światem jest wszystko dobrze!

- Mówisz o ich świecie, świecie ludzi? Nie, nie, nie, nasz świat to Auglessia.

- Co?! Jesteś jakimś szaleńcem, o co ci w ogóle chodzi?!

- Wysłuchaj mnie, opowiem ci o wszystkim!

- Idź innej dziewczynie wmawiać takie bujdy - powiedziałam i już miałam iść kiedy poczułam, że jakaś siła przenosi mnie bliżej drzewa gdzie stał Cameron i kazała mi usiąść.

- Posłuchaj, w skrócie ci to wszystko powiem, bo się bardzo śpieszę. Ty jesteś pół człowiekiem pół wampirem. I nie, ja nie kłamię. Nie zauważyłaś, że szybciej biegasz? Twoje zmysły są bardziej wyczulone? A nasz świat, Auglessia jest zagrożona przez inne istoty, wilki, dokładniej wilkołaki. A czemu mam cię chronić? Bo On cię już znaleźli i chcą zabić cię by mogli spokojnie zwojować i zawładnąć światem wampirów, a kto to ten On? To jest najwyższy i najbardziej niebezpieczny wilkołak.

- Ja, ja muszę to przemyśleć! Nie wiem co mam o tym myśleć, daj mi czas.

- Dobra, ale spotkajmy się tu jutro, godzinę wcześniej niż dziś.

- Po co? Myślisz, że chcę cię spotkać? - zapytałam, dokładnie wiedziałam, że tego chcę, bo coś mnie w nim pociągało... Miał taką nieokreśloną aurę, która po prostu mnie do niego przyciągała. To coś magicznego.

- Bo będziesz chciała się więcej się dowiedzieć kochana? - powiedział ze złośliwym uśmieszkiem.

- Kochana?

- Tak i wiedz, że teraz będziemy się codziennie spotykać i parę razy zobaczysz mnie u siebie w domu.

- Oh, nie bądź taki pewny. Nie wejdziesz, nie masz kluczy.

- I tak sama byś mnie wpuściła, bo przecież widać, że jestem przystojny i mnie polubiłaś, hmmm?

- Twoja skromność jest powalająca, a ja bym ciebie nie wpuściła - powiedziałam pokazując język.

- Tak, tak kochanie, wmawiaj, sobie wmawiaj, do zobaczenia jutro w szkole - krzyknął i zniknął za drzewami.

- Ty, u nas, w szkole? To ja chyba nie przeżyje na lekcjach! - wykrzyczałam, jakby sama do siebie, bo jego już nie było.

 ♣♣♣

 

                     Następnego dnia obudziłam się z ogromnym bólem głowy. Czułam się strasznie. Wstałam i spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. Wyglądałam strasznie blado, a włosy jakby pociemniały. Co się ze mną dzieje?

                    Pobiegłam do łazienki, nalałam gorącej wody do wanny i weszłam do niej. Odprężyłam się. Gdy skończyłam przecudowną kąpiel rozczesałam włosy i szybko się ubrałam. Znów zerknęłam na siebie w lustrze. Wyglądałam jeszcze gorzej. Pomimo snu i kąpieli czułam jak tępy ból przechodzi co parę sekund przez moją głowę. Zeszłam chwiejnym krokiem na dół i zjadłam przygotowane przez samą siebie naleśniki. Nie smakowały tak dobrze jak zwykle. Wyplułam je z obrzydzeniem. Nie zjadłam już nic. Wzięłam szybko książki i wyszłam na przystanek.

                 Nie zdziwiło mnie to, że spotkałam Camerona, który chyba doskonale wiedział, że właśnie wejdę do tego autobusu. Być może mnie śledził.

- Witaj kochanie - powiedział radośnie.

- Cześć - odpowiedziałam i spojrzałam na niego zmęczonym wzrokiem.

- Cassey, wiem, że teraz może być ci ciężko. Jesteś coraz starsza i dojdzie niedługo do końcowej przemiany w wampira. Dlatego wyglądasz tak okropnie. Twój organizm jest, jakby to powiedzieć.. Przeciążony? - szepnął ledwo dosłyszalnie.

-Cameron, ja nie chce być jakimś wampirem! Rozumiesz?

- Ale już nim jesteś.

- Dlaczego akurat ja? Czemu ktoś inny nie może uratować świata?

- No cóż, padło na ciebie, ja tam jestem zadowolony - rzekł z przyklejonym uśmiechem na ustach.

- Mów co chcesz - syknęłam.

- Oj kochana nie martw się, przecież masz mnie, silnego, przystojnego przyjaciela.

- Jak ja nawet prawie ciebie nie znam! Wiem, że jesteś Cameron i masz mnie ochraniać przed złem - drugie zdanie powiedziałam robiąc cudzysłów z palców.

- To właśnie dlatego spotykamy się dzisiaj o 16:00 - puścił do mnie oczko i pociągnął w stronę wyjścia z autobusu.

                      Nawet nie zauważyłam kiedy ode mnie odszedł. A wtedy podbiegła do mnie Mandy.

- Cassey co ci się stało? - powiedziała rozpaczliwie.

- A gdzie cześć lub coś w tym stylu? - rzekłam z przekąsem.

- Oj ktoś tu ma chyba zły dzień.

- Oj żebyś wiedziała!

- Choć opowiesz mi co wczoraj porabiałaś i jak doprowadziłaś się do takiego stanu.

                     Powiedziałam jej o wczorajszym incydencie z Oliverem, o Cameronie i o mojej tajemnicy nic jej nie poinformowałam, gdyż nie chciałam, żeby się niepotrzebnie martwiła.

                    I to był błąd.

 

_______________________

 

No i mamy kolejną część! Postanowiłam ją dodać wcześniej, bo miałam wolną chwilę, więc wzięłam się za pisanie. I jak wrażenia?

Przypominam ponownie kochani, że: Proszę o komentarze, gdyż chciałabym się dowiedzieć czy moje opowiadanie się podoba i czy mam dalej pisać :)